YDH- 2006-10 yılları arasında İsrail Büyükelçiliğini yapmış İngiliz diplomat Tom Phillips Haaretz'de ''Has Hamas won?'' başlığıyla yayınlanan makalesinde barış çabalarına rağmen durumun vahim olduğunu ve yeni bir yaklaşıma duyulan ihtiyacı vurguluyor; Keda Bakış YDH için çevirdi.
***
İsrail'in Gazze'de aralıksız sürdürdüğü askeri operasyonun sonunda Yahya Sinvar gibi Hamas'ın askeri liderlerinden kurtulma ya da onları ülkeyi terk etmeye zorlama ihtimali var. Ancak Hamas'ın 7 Ekim'de gerçekleştirdiği şok edici saldırıyla tetiklenen çatışmanın ilk aşamasından çoktan galip çıktığını söylemek de mümkün.
Hamas'ın 7 Ekim'deki saldırıyı başlatırken niyetinin ne olduğu hala belirsiz. Ancak yıkıcı ve antisemitik ideolojilerini sergilemek istedikleri anlaşılıyor. Ana hedeflerinden biri muhtemelen İsrail hapishanelerinden mümkün olduğunca çok sayıda Filistinlinin serbest bırakılmasını sağlamaktı.
Buna ek olarak, güçlerini kanıtlamak ve El Fetih ile Ramallah yönetiminin etkisiz olduğunu göstermek istiyorlardı, zira pek çok Filistinli zaten onları yozlaşmış işbirlikçiler olarak görüyordu.
Hamas birçok cephede başarı elde etti. Kayda değer başarılardan biri, 7 Ekim'de Hamas tarafından rehin tutulan Filistinlilerin serbest bırakılması ve Gazze yerine Batı Şeria ve Doğu Kudüs'teki evlerine dönmeleridir.
Bu, Hamas'ın müzakere etme ve halkının özgürlüğünü güvence altına alma yeteneğini göstermektedir. Buna ek olarak Hamas, İsrail'in daha önce girdiği tüm savaşların süresini aşan İsrail ordusunun amansız saldırılarına katlanarak dayanıklılığını kanıtlamıştır.
Sonuç olarak, İsrail'in bir zamanlar çok güçlü olan caydırıcı gücü önemli ölçüde zayıfladı. Özetle, İsrail ordusunun yenilmezliği artık sorgulanır hale gelmiştir ve bu da İsrail için uzun vadede önemli sonuçlar doğurabilir.
Hamas, bilerek ya da bilmeyerek, bölgesel ölçekte başarı elde etmeyi başardı. Şu anda Suudi-İsrail normalleşmesine giden yolu tıkamış durumdalar ve Suudi Veliaht Prensi Muhammed bin Selman'ın kendi halkından ve Arap toplumundan onay almak için İsrail'den yapması gereken talepleri arttırıyorlar.
Şu an için bölgedeki hiçbir ülke İbrahim Anlaşmalarını ya da benzer bir anlaşmayı onaylamaya istekli değil. Ancak Suudiler, Emirlik etiketine benzeyen bir anlaşmayla uyum sağlamak yerine özelleştirilmiş bir anlaşmayı tercih ederdi.
Bölgedeki diğer sonuçlar bu kadar açık değil. Hamas saldırısı hem Suudileri hem de Amerikalıları zor durumda bırakarak İran'a kesinlikle fayda sağlamış olsa da ve Hamas yıllar boyunca İran'dan destek almış olsa da, Ekim saldırısını Tahran'ın kışkırttığı düşünülmüyor.
Dahası, İran belirsiz sınırları aşıp ABD ve İsrail ile geniş çaplı bir çatışma riskine girme konusunda temkinli görünüyor. İsrail'in Şam'daki üst düzey Devrim Muhafızları subaylarına yönelik son saldırısı, bunun gerçekten bir İsrail saldırısı olduğu varsayılırsa, bu itidal politikasını nihai bir teste tabi tutacaktır.
Kriz, İran'ın başta Husiler olmak üzere bölgesel müttefikleri üzerindeki etkisinin düzeyine ilişkin önemli belirsizliklere yol açtı. Biden yönetiminin İsrail'i desteklemek ve çeşitli baskılara yanıt vermek arasındaki hassas dengeyi sağlama çabalarına rağmen, kriz Amerika'nın bölgedeki azalan kontrolünün altını çizdi.
Bu durum, özellikle de küresel dikkatin Ukrayna'dan Orta Doğu'ya kaydığı düşünüldüğünde, Rusya gibi diğer aktörlerin nüfuzlarını arttırmaları için fırsatlar yarattı.
Kriz, Pekin'in petrol kaynaklarını korurken ve ticari çıkarlarını ilerletirken tüm taraflarla dostane ilişkiler sürdürme politikasının içsel zayıflığını ortaya çıkardığı için Çin zorlu bir durumla karşı karşıya.
Örneğin Mart 2023'te Çin'in aracılık ettiği Suudi-İran anlaşmasının yetersizliği gözler önüne serildi. Dahası, krizin ABD-İsrail ilişkilerinde yarattığı gerginlik, davaları için daha elverişli bir ortam olduğunu düşünen Hamas ve Filistinliler için ek avantajlar sağladı.
Buna ek olarak, sahada böyle bir olasılığın gerçekleşme ihtimalinin azalmasına rağmen, bir Filistin devletinin tanınmasını aktif olarak düşünen ülkelerin sayısı giderek artıyor.
Gerçekten de Hamas, Filistin Yönetimi Başkanı Abbas'ın başaramadığını başardı: Filistin meselesini, "Çok Zor" tepsisinde oyalandığı ve aynı zamanda esasen yönetilebilir olarak görüldüğü yılların ardından yeniden uluslararası haritaya yerleştirdi.
Bunu yaparken Hamas, kısmen birçok Avrupa ülkesindeki büyük Müslüman azınlıkların hassasiyetlerini dikkate alma ihtiyacı nedeniyle, ancak aynı zamanda İsrail'in öncelikle Filistinlilerin haklarını inkar eden işgalci bir güç olarak ve (World Central Kitchen çalışanlarının ölümünden sonra daha fazla) mevcut İsrail ordusu kampanyasının orantısız ve ayrım gözetmeyen, hatta soykırımcı olarak algılanması nedeniyle, 7 Ekim dehşetine verilen acil tepki ne olursa olsun, Avrupa'nın İsrail'e verdiği desteğin kırılganlığını ortaya çıkardı.
İsrail'in meşruiyetinin 7 Ekim'den sonra hızla azalması Hamas için bir kazanç olarak yorumlanabilir. Gelecek ise belirsizliğini koruyor. Eğer Hamas zemin kazanmış ve 6 Ekim öncesindeki duruma geri dönülmesini engellemişse, başarılarının nihayetinde boşa çıkacağını ummak çok önemlidir.
Buna devam eden yıkımın desteklerini zayıflatabileceği Gazze'deki destekleri de dahil. Hamas uzun vadeli hedeflere odaklanmışsa, Batı, Hamas karşıtı Arap devletleri, İsrail ve Filistin Yönetimi dahil olmak üzere uluslararası toplumun Hamas'ın kesin bir zafer elde etmesini önlemek için daha etkin bir şekilde işbirliği yapması elzemdir.
En önemli husus, devam eden çatışmaya son verecek ve hem yaşayan hem de cesetleri bulunan İsrailli rehinelerin güvenli bir şekilde serbest bırakılmasını sağlayacak kapsamlı bir planın formüle edilmesidir.
Bu plan aynı zamanda Gazze'nin yeniden inşasının önünü açmalı ve İsrail-Filistin çatışmasının köklü ve çözülemez gibi görünen sorunlarını ele almak üzere daha geniş kapsamlı müzakereleri başlatmalıdır.
Böyle bir planın önünde çok sayıda engel bulunmaktadır. İsrailliler arasında potansiyel bir Filistin "terör devletinin" kurulmasına karşı artan direnç önemli bir zorluktur. Ancak benim endişelerim, Batı Şeria ve Doğu Kudüs'teki yerleşimlerin genişlemesi, İsrail toplumu ve siyasetindeki sağa kayış ve Filistin tarafında Ramallah'taki liderliğin eksiklikleri gibi çeşitli faktörlere dayanıyor.
Bu faktörler, bir zamanlar iki meşru ulusal arzuyu içeren bir çatışma için en uygun çözüm olarak görülen iki devletli çözüm fırsatının artık kaybedildiğine inanmama neden oldu.
Eğer durum buysa, sorun şu anda her iki toplumu da trajik bir şekilde yıpratan devam eden bir çatışma dışında görünürde alternatif bir çözümün olmamasında yatmaktadır. Ancak daha büyük sorun İsrail'de yatıyor olabilir.
Görünen o ki İsrail, Gazze'yi daha önceki örtülü işgalinden ziyade daha açık bir işgale hapsedecek. Bunun nedeni, Akdeniz ile Ürdün Nehri arasında fiili olarak yaratılan "tek devletli" alan ile demografik açıdan sağlam bir Yahudi devleti arzusu arasındaki doğal uzlaşmazlıktır.
Bu arzu, Yahudilerin yüzyıllar boyunca başka yerlerde güvensizlikle karşı karşıya kalmalarından kaynaklanmaktadır. Sonuç olarak, gelecek önemli ölçüde zorlu görünmektedir.
Bazı İsrailli sertlik yanlıları bu ikilemi milyonlarca Filistinliyi sınır dışı ederek ya da bir şekilde Mısır ve Ürdün'e gitmelerini "teşvik ederek" çözmeyi düşünebilir. Ancak böyle bir olasılık gerçekçi olsa bile, Haşimi Krallığı'nın istikrarsızlaşmasına yol açacaktır ki bu da İsrail için büyük bir stratejik dezavantaj olacaktır.
Ayrıca Mısır'ın böyle bir hamleye karşı çıkması kaçınılmaz olacağından İsrail-Mısır ilişkilerinde telafisi mümkün olmayan bir kırılmaya neden olacaktır.
Kasım ayında yapılacak seçimlerde Trump'ın olası bir zaferi Netanyahu ve İsrail'deki bazı kesimler tarafından olumlu karşılanabilir. Ancak Trump'ın önceki başkanlığı göz önüne alındığında, böyle bir sonucun sadece mevcut gerilimleri arttıracağı ve İsrail'in bölgedeki uzun vadeli yaşayabilirliğine yönelik tehditleri daha da sağlamlaştıracağı açıktır.
Asla göremeyeceklerinden emin olduğum bir barış için çalışan birçok İsrailli ve Filistinliyi tanıyan biri olarak, umutsuzluk asla bir politika seçeneği olmamasına rağmen kalbim kırılıyor.