YDH- Haaretz köşe yazarı Dahlia Scheindlin, Foreign Affairs'te yayımlanan ''Can America’s Special Relationship With Israel Survive? How Gaza Has Accelerated the Social and Political Forces Driving the Countries Apart'' başlıklı makalesinde Gazze'nin Amerika ve İsrail'i birbirinden ayıran sosyo-politik hareketleri hızlandırdığını ve iki ülkenin paylaştığı özel bağların riske girdiğini anlatıyor.
***
8 Mayıs'ta Biden yönetimi önemli bir hamle yaparak İsrail işgal güçlerine yapılan önemli bir silah sevkiyatını durdurdu ve ABD'nin İsrail'e yönelik politikasında kayda değer bir değişikliğe işaret etti. Karar özellikle ABD tarafından şehir savaşları için uygun görülmeyen ve yetkililerin İsrail'in Gazze'deki Refah operasyonunda kullanılmasından korktukları 2 bin kiloluk bomba sevkiyatını hedef alıyordu.
Diğer silah transferleri etkilenmezken, bu eylem, yönetimin İsrail'in Gazze'de uzun süredir devam eden çatışmalarından duyduğu hoşnutsuzluğun altını çizdi.
Son duyuru sadece önemli bir meselenin altını çizmekle kalmadı, aynı zamanda İsrail söz konusu olduğunda ABD'de derinleşen partizan ayrışmayı da gün ışığına çıkardı. Demokratlar, yönetimin çatışma sırasında İsrail'e karşı hoşgörülü davranmasını eleştiriyor ve İsrail'i kapsamlı askeri, mali ve siyasi destek sağlamakla suçluyor.
Buna karşılık pek çok Cumhuriyetçi milletvekili Başkan Biden'ın silah satışına ilişkin kararını kınayarak onu Hamas'ın destekçisi ve İsrail'e karşı sadakatsiz bir müttefik olarak nitelendirdi.
Temsilci Elise Stefanik'in 19 Mayıs'ta Kudüs'e yaptığı ziyarette İsrail Knesset üyeleriyle yaptığı bir toplantı sırasında Biden'ın politikalarını açıkça eleştirerek bölünmeyi daha da vurguladı.
Washington uzun zamandır İsrail'e verdiği iki partili destekle biliniyor, ancak yıllar geçtikçe partiler arasında gözle görülür bir bölünme yaşanıyor. Demokrat seçmenler, özellikle de genç Amerikalılar, İsrail'in Filistinlilerin insan hakları ve ulusal isteklerine yönelik muamelesine ilişkin endişelerini giderek daha fazla dile getiriyor.
İsrail Başbakanı Binyamin Netanyahu'nun muhafazakâr politikaları ve teokratik gruplarla kurduğu ittifaklar bu bölünmeyi daha da derinleştirdi.
Buna karşılık Cumhuriyetçiler ve pek çok dindar muhafazakâr, sağcı hükümetler döneminde bile İsrail'e verilen sarsılmaz desteği siyasi inançlarının temel bir ilkesi ve önemli bir sadakat testi olarak görüyor.
İkili ilişkilerin analizinde artan partizanlık eğilimi sadece Amerikan perspektifinin ötesine uzanıyor. Biden yönetiminin 7 Ekim sonrası ve çatışmanın büyük bölümü boyunca İsrail'e verdiği sarsılmaz desteğe ve Amerikalı Yahudilerin tarihsel Demokrat oy verme alışkanlıklarına rağmen, İsrailliler Joe Biden yerine Donald Trump'ı güçlü bir şekilde tercih ettiklerini gösterdiler.
Önceki yıllardan farklı olarak, İsraillilerin çoğunluğu artık liderlerinin ABD'nin politika tercihlerine karşı çıkma kararlarını da onayladığını ifade ediyor. Bu çoğunluk arasında hâkim olan duygu, ABD-İsrail ilişkilerinde olası bir gerginlik ya da İsrail'in meydan okumasının İsrail'in büyük ölçüde güvendiği kritik askeri yardımı tehlikeye atma olasılığına ilişkin bir endişe eksikliği gibi görünüyor.
İsrailliler ve Amerikalılar arasında derinleşen ayrışma Gazze'de devam eden çatışmayla başlamadı. Her iki ülkedeki tarihsel sosyal ve siyasi eğilimler, tarihsel olarak ilişkilerini tanımlayan uzun süreli “ortak değerlerin” zaten zorluklarla karşı karşıya olduğunu gösteriyor.
Ancak mevcut savaş, bu gerginliği ve onu besleyen partizan dinamikleri ön plana çıkardı. Bu durum iki ülke arasında yakın zamanda bir çarpışmaya işaret etmese de ittifaklarının geleceğine ilişkin önemli sorgulamalara yol açıyor.
ABD-İsrail ortaklığı yıllar boyunca çok sayıda anlaşmazlığa sahne olduğundan, mevcut bölünmenin tarihsel bağlamını kabul etmek çok önemlidir. Her iki taraf da daha önce temel bağın çatışmalara veya meydan okumalara dayanacak kadar güçlü olduğu varsayımı altında hareket ediyordu.
İsrail'in eylemlerine meydan okuyan veya önemli tavizler talep eden bir ABD hükümeti tartışmalara yol açabilirken, erişilebildiğinde anketler, İsraillilerin iktidardaki yönetimden bağımsız olarak genellikle Amerikan etkisine boyun eğdiğini gösteriyordu. (Referans verilen tarihsel bilgiler, İsrail Demokrasi Enstitüsü tarafından tutulan bir veri tabanı olan ‘’Data Israel’’den alınmıştır).
Carter yönetimini ele alalım. Başkan Jimmy Carter, 1977'de onlarca yıllık ABD politikasını bir kenara bırakarak, Massachusetts'teki bir belediye meclisi toplantısında senaryo dışı bir sözle, bir Filistin anavatanına duyulan ihtiyaç hakkında açıkça konuşan ilk ABD başkanı oldu.
Bu fikir o dönemde İsrailli Yahudilerin nefretini kazanmıştı. İki yıl önce yapılan bir ankete katılanların yüzde 70'i Birleşmiş Milletler'de Filistin Kurtuluş Örgütü'nün boykot edilmesini destekliyordu.
Carter'ın baş iç politika danışmanı olan ve yönetimin Orta Doğu politikasına yoğun bir şekilde dahil olan Stuart Eizenstat bile şaşkınlığa uğramıştı. Bir röportajında “Neredeyse sıramdan düşüyordum” diye hatırlıyor.
Yine de 1978'de Carter, Mısır ve İsrail arasındaki Camp David müzakerelerine ev sahipliği yaparak İsrail'i 1967 Arap-İsrail savaşından sonra işgal ettiği Sina'dan popüler olmayan bir şekilde toprak çekmeye ikna etti ve Filistin meselesini doğrudan müzakere gündemine aldı. Ve o Eylül ayında İsrailli Yahudilere Carter'a ne kadar güvendikleri sorulduğunda, neredeyse üçte ikisi ona biraz ya da çok az güvendiklerini söyledi.
Başkan Ronald Reagan'ın görevdeki ilk birkaç ayında, İsrailli Yahudilerin yüzde 63 ila 70 gibi büyük bir çoğunluğu İsrail konusunda ona güvendiklerini söylemişti. (Ne yazık ki araştırmacılar için, o dönemde İsrail'in Arap vatandaşlarına yönelik sınırlı anketler, Yahudi İsraillilere yönelik anketlerden ayrıydı ve genellikle farklı sorular soruluyordu).
Başkan Bill Clinton da popüler olmayan politikaları savunurken bile İsrail'de geniş bir desteğe sahipti. Tartışmalı Oslo anlaşmalarının imzalanmasından bir yıl sonra 1994'te İsraillilerin yüzde 65'i Clinton'dan biraz ya da çok memnun olduklarını söyledi.
Ertesi yıl İsrail bir intihar saldırısı dalgası ve başbakanının öldürülmesini yaşadı ve İsraillilerin Netanyahu'yu seçmesi için anlaşmalarla ilgili yeterli endişe vardı; yine de Clinton'a destek devam etti.
2000 yazında, Clinton'ın İsrail Başbakanı Ehud Barak ve Filistin Yönetimi Başkanı Yaser Arafat arasındaki Camp David zirvesine ev sahipliği yapmasından günler önce, Barak'a danışmanlık yapan Stan Greenberg'in analisti olarak yaptığım anketler, İsrailli Yahudilerin neredeyse aynı kısmının, üçte ikisinin Clinton'a olumlu not verdiğini ortaya koydu.
Bu, İsraillilerin ABD'nin İsrail'in Filistinlilere önemli ve son derece tartışmalı tavizler vermesi için baskı yapacağını bilmelerine rağmen böyleydi. Görüşmeler çöktükten ve ikinci intifada patlak verdikten sonra bile Clinton popülerliğini korudu.
Dahası, ABD başkanına küstahça meydan okuyan bir İsrailli lider ülkesinde ciddi siyasi sonuçlarla karşılaşabilirdi. 1992 başlarında ABD Dışişleri Bakanı James Baker, sağcı İsrail lideri Yitzhak Shamir'i fonları yerleşim yerleri inşa etmek için kullanmaktan caydırmak için ABD kredi garantilerini kesmekle tehdit etti.
Şamir hükümeti ABD'nin şartlarını reddetti ve bu anlaşmazlığın Şamir'in 1992 İsrail seçimlerini kaybetmesine katkıda bulunduğu yaygın olarak bildirildi. Halefi Yitzhak Rabin sol eğilimli bir hükümet kurdu ve kısa süre içinde bazı bölgelerde yerleşimlerin genişlemesini durdurmayı kabul ederek ABD ile arasındaki çıkmazı kırdı (ancak yerleşimlerin büyümesi devam etti).
Ancak bu kalıpların bugün geçerli olduğu hiç de açık değil. Biden'ın 7 Ekim saldırısından sonra ve savaş boyunca İsrail'e verdiği kapsamlı desteğe rağmen, İsrailliler sadece ılımlı bir onay gösterdi.
Kasım 2023 ve Ocak 2024'te İsrail Demokrasi Enstitüsü'nün araştırmaları İsrailli katılımcılara Biden'ın tavizsiz destek sunduğunu hatırlattı ve ardından İsrail'in karşılığında bazı ABD taleplerini karşılaması gerekip gerekmediğini sordu; her iki ankette de İsraillilerin büyük bir kısmı (çoğunluğu) İsrail'in Washington ile koordine olmak yerine kendi kararlarını vermesi gerektiğini söyledi.
Mart ayı ortasında İsrail'in News 12 kanalı için yapılan bir kamuoyu araştırması, İsraillilerin 2024 ABD başkanlık seçimlerinde Trump'ı Biden'a 14 puan farkla tercih ettiğini ortaya koydu: Trump için yüzde 44'e karşılık Biden için sadece yüzde 30.
Bu, yönetimin silah sevkiyatını durdurma kararını açıklamasından çok önce ve yönetimin az sayıda şiddet yanlısı Batı Şeria yerleşimcisine yaptırım uygulayacağını söylemesinden hemen önceydi.
ABD'nin İsrail liderliğine ilişkin tutumlarında olduğu gibi, İsraillilerin ABD yönetimlerine ilişkin tutumları da önemli ölçüde siyasi aidiyetle uyumludur: News 12 anketinde Netanyahu'nun koalisyonunu destekleyenlerin yaklaşık dörtte üçü Trump'ı tercih ettiğini söylerken, Netanyahu'ya muhalif partileri destekleyenlerin yüzde 55'i Biden'ı tercih etti.
Aslında bu partizan bölünme, hem İsrail hem de ABD'de yıllardır devam eden sosyal ve siyasi güçlerin doruk noktasını yansıtmaktadır.
Ancak Amerikalılar İsrail'in Filistinlilere yönelik politikalarını giderek daha fazla eleştirir hale geldi. Gallup anketine göre, Filistinlilere karşı İsrail'in yanında yer alan Amerikalıların toplam oranı 2018'de yüzde 64 iken 2024'ün başlarında sadece yüzde 51'e düşmüştür.
Pew anketleri de bu konuda partizanlar arasında giderek büyüyen bir uçurum olduğunu ortaya koymuştur. 2001 yılında Cumhuriyetçilerin sadece yüzde 50'si İsrail'in yanında yer alırken, 2018'de bu oran yüzde 79'a yükseldi; buna karşılık Demokratlar arasında İsrail'i seçenler 2001'de yüzde 38 iken 2018'de sadece yüzde 27'ye düşmüştür.
Bu ayrışma o zamandan bu yana geçen yıllar içinde daha da pekişmiş görünüyor.
Aynı zamanda, Amerikalıların İsrail hakkındaki görüşlerinde de büyük bir kuşak farkı ortaya çıktı. Pew tarafından Şubat 2024'te yapılan bir ankete göre yaşlı Amerikalıların (65 yaş üstü) yüzde 78'i İsrail'in savaşma gerekçelerini geçerli bulurken, 18-29 yaş grubundakilerin sadece yüzde 38'i geçerli buluyor ki bu da 40 puanlık bir fark demek.
Axios anketine katılan öğrencilerin büyük çoğunluğu İsrail'in var olma hakkını kabul etse de, neredeyse yarısı -yüzde 45'i- “İsrail'i boykot etmeyi ve protesto etmeyi amaçlayan” kampüs protestolarını desteklerken, sadece yüzde 24'ü karşı çıktı.
Nisan ayında yapılan Harvard CAPS / Harris Anketi de 18-24 yaş arası katılımcıların “Gazze'deki krizden” çoğunlukla İsrail'in sorumlu olduğuna inananlar (yüzde 49) ile çoğunlukla Hamas'ı sorumlu tutanlar (yüzde 51) arasında neredeyse eşit olarak bölündüğünü ortaya koymuştur. Buna karşılık, 65 yaş üstü kişiler arasında İsrail'i suçlayanların oranı sadece yüzde 14'tür.
Genç Amerikalıların mevcut savaş sırasındaki davranışları nasıl yorumlanırsa yorumlansın, bu eğilimler şaşırtıcı olmamalıdır: Batı dünyasının çoğunda gençler liberal ve ilerici olma eğilimindedir.
Ve Batı ülkelerinde liberal ya da sol eğilimli siyaset, ezilen insanları desteklemeyi içerme eğilimindedir ki bu da genç Amerikalıların Filistin yanlısı protestolarını körüklemeye yardımcı olan bir modeldir. Gençlerin siyasi tercihlerinin zaman içinde değişeceği kesindir, ancak eğilimler Demokratların İsrail konusundaki tutumlarının gelecekteki yönünü göstermeye yetecek kadar yerleşiktir. Özellikle, Batı'daki gençlerin ilerici eğilimi, genç İsraillilerin hareket ettiği yerin tam tersi gibi görünüyor.
En az 15 yıldır, derinlemesine yapılan araştırmalar genç İsrailli Yahudiler arasında sağcı eğilimlerin güçlü olduğunu göstermektedir. Bu olgunun iki doğrudan açıklaması var.
Birincisi demografik özellikler: İsrailli genç Yahudiler önceki on yıllara kıyasla daha dindar çünkü dindar aileler çok çocuk sahibi olma eğiliminde ve dindar Yahudiler İsrail'deki daha az dindar Yahudilere kıyasla güvenilir bir şekilde daha sağcı.
İkincisi ise İsrail'de son yirmi yılda hâkim olan siyasi ortam: Bugünün genç İsraillileri Netanyahu'nun aşırı milliyetçi sağcı döneminde büyüdüler.
Oslo yıllarına ya da barış sürecine dair hiçbir anıları yok ve Hamas'la sayısız çatışmanın, sık roket saldırılarının ve çatışmayla bağlantılı şiddet dalgalarının ortasında büyüdükleri için bolca savaş deneyimine sahipler.
Aslında genç İsrailli seçmenlerin sağa yönelişi, Netanyahu'nun ABD-İsrail ilişkilerini daha partizan hale getirme çabalarıyla yakından örtüşüyor. Netanyahu'nun 2009'da iktidara gelmesinden kısa bir süre sonra, İsraillilerin çoğunluğu Başkan Barack Obama hakkında olumlu görüşlere sahipti ve bu oran olumsuz görüşlere sahip olanlardan daha fazlaydı.
Ancak Netanyahu ve vekilleri sistematik bir şekilde Obama'ya saldırmaya başladılar; Obama'nın 2011'de 1967 sınırlarını, yani 1949 ateşkes hatlarını kullanarak iki devletli bir çözüme verdiği destek gibi o dönemdeki politik uzlaşıya yakın pozisyonlar aldığı için.
Netanyahu'nun suçlamaları ABD'ye de yansıdı ve 2012'de Cumhuriyetçilerin başkan adayı olan Mitt Romney, Obama'yı “İsrail'i otobüsün altına atmakla” suçladı.
2015'te Netanyahu daha da büyük bir kumar oynadı: Uzun süredir devam eden bir tabuyu yıkarak, Cumhuriyetçi milletvekillerinin tek taraflı daveti üzerine Kongre'de bir konuşma yaptı ve Obama yönetiminin İran'la nükleer programını dizginlemek için bir anlaşma sağlama çabalarına açıktan saldırdı.
Netanyahu neden İsrail'in en önemli müttefikiyle rulet oynadı? Netanyahu o sıralarda yeniden seçilmek için kıyasıya bir mücadele veriyordu ve bir ABD başkanına doğrudan meydan okumak anlamına gelse bile (belki de özellikle) küresel devlet adamlığının kampanyasına yardımcı olacağına dair bahse girdi.
Netanyahu çoğunlukla haklıydı. İsrail toplumu 2010'ların ortalarında sağa doğru sağlam bir eğilim gösterirken, İsrail seçimlerini kolayca kazandı ve Obama'ya hakareti, başkanı o zamanlar tarihteki en büyük ABD yardım paketlerinden birini imzalamaktan caydırmadı, paket ise İsrail için on yıl boyunca 38 milyar dolar idi.
Trump 2016'da başkan seçildiğinde Netanyahu onu İsrail'in en iyi dostu olarak lanse etti. “İsrail yanlısı” kısa süre sonra Trump'ın politikalarını benimsemek anlamına geldi:
Filistinlileri aşağılamak, İsrail'in Batı Şeria'nın bazı bölümlerini ilhak etmesi için planlar önermek, Golan Tepeleri üzerinde İsrail egemenliğini tanımak ve ABD büyükelçiliğini Kudüs'e taşımak. Geriye dönüp bakıldığında, Trump yönetiminin İsrail'e yönelik sicili göz önüne alındığında, İsraillilerin Trump'a olumlu bakması şaşırtıcı değil.
Buna karşılık, Oval Ofis'e girmeden önce bile, Biden'ın sadık bir İsrail yanlısı Demokrat olarak ömür boyu süren sicili birçok İsrailliyi soğuk bıraktı. Ekim 2020'de, o yıl yapılacak ABD seçimleri öncesinde, İsrail Demokrasi Enstitüsü (IDI) tarafından yapılan bir ankete göre İsraillilerin yüzde 63'ü Trump'ın yeniden seçilmesini tercih ederken, sadece yüzde 17'si Biden'ı tercih etti.
IDI'nin bir başka anketine göre, Biden'ın zaferinin ardından İsraillilerin daha da büyük bir yüzdesi - yüzde 73 - Biden'ın İsrail için Trump'tan biraz ya da çok daha kötü olacağını söyledi.
Bu rakamlar, Biden'ın İsrail'deki düşük destek seviyesine katkıda bulunan şeyin sadece Gazze'deki savaşla ilgili mevcut gerilimler değil, aynı zamanda İsrailli seçmenler içindeki daha derin değişiklikler olduğunu açıkça ortaya koyuyor. Dahası, savaştan sonra ABD'li seçmenler İsrail'in davranışlarından daha fazla memnuniyetsizlik duymaya başlasa bile İsrail'deki sağcı çoğunluk daha da artabilir.
Kamuoyu değişkenlik gösterir ve anketler asla politikayı yönlendirmemelidir. İsrail'in eski ABD Büyükelçisi Michael Oren bir röportajında İsrail'in ABD hakkındaki görüşlerinin ABD'li politika yapıcılar için çok da önemli olmadığını gözlemledi. (Gerçi Amerikan Yahudilerinin görüşlerini etkilediği için dolaylı bir etkisi olabilir). Ancak geçmişte, İsrail'in ABD başkanına yönelik genel olarak olumlu tutumları bazen başkana İsrail'de ABD çıkarlarını yansıtan politikalar geliştirme yetkisi vermesine yardımcı olmuştur. Eizenstat, Carter'ın ekibinin İsraillilerin başkanın İsrail-Mısır barışına ulaşma çabalarını destekleyip desteklemediğini anlamak için İsrail anketlerini yakından okuduğunu belirtti. Eizenstat, İsraillilerin genellikle desteklediğini ve ekibinin de ayrıntılar üzerinde çalışırken İsrail halkının karşılanması gereken özel güvenlik endişelerini öğrendiğini hatırlıyor.
Buna karşın, Nisan 2024'te, ABD'nin İsrail'e olağanüstü askeri destek sağlamak üzere Arap devletlerinin de dahil olduğu uluslararası bir koalisyonu bir araya getirmesi ve İran'ın büyük bir füze saldırısını engellemek için ortak hava savunmalarını kullanmasının ardından, İsrailliler Biden yönetimine eskisinden daha sıcak bakmıyordu. Saldırının ardından IDI İsraillilere bu son derece etkili koalisyonu hatırlattı ve şimdi “kalıcı bir bölgesel savunma anlaşması karşılığında gelecekte bir Filistin devletinin kurulmasını prensipte kabul edip etmeyeceklerini” sordu. İsraillilerin rakamları değişmedi: yüzde 55'lik bir çoğunluk bu fikri reddederken, sadece yüzde 34'ü kabul etti. İsrailli Yahudiler arasında bu oran daha da düşüktü: sadece yüzde 26 kabul etti.
Yine de İsrailliler ABD'nin İsrail'e yönelik görüşlerinde giderek artan partizan bölünmeyi de endişeyle izliyor. Biden'ın Trump'a karşı yürüttüğü zorlu seçim kampanyası sırasında İsrail ve savaş konusundaki tutumunun Amerikan kamuoyundaki kritik seçmenler arasında nasıl görüldüğünü gösteren anketleri izlediğini iyi biliyorlar.
Gayrı resmi olarak pek çok İsrailli Biden'ın soldan gelen baskılara boyun eğdiğini, Gazze'deki savaşı protesto eden Amerikalı üniversite öğrencilerinin beyinlerinin yıkandığını ve antisemitizmin tehlikeli boyutlara ulaştığını düşünüyor.
Amerikan ve İsrail kamuoyları arasındaki ayrışmanın devam etmesinin mevcut durumun yakın vadedeki tek olası sonucu olmadığı unutulmamalıdır. Trump, Biden'ı yenmeyi başarır ve İsrail sağını destekleyen politikalara devam ederse, iki ülke arasındaki mevcut çatlak, en azından hükümet düzeyinde, popülist bir sağ kanat hizasına kayabilir.
Ancak önümüzdeki yıllarda, her iki ülkedeki genç seçmenler arasında meydana gelen değişimlerin devam edeceği ve ortak bir politika gündemi üzerinde anlaşmaya çalışan iki müttefik için önemli bir zorluk oluşturacağı muhtemel görünüyor.
ABD-İsrail ilişkisinin temeli bir zamanlar ortak çıkarlara dayanıyordu, ancak çok değer verilen bir değer anlayışına da sahipti. Menfaatler açısından Soğuk Savaş'ın jeopolitiği çoktan geride kaldı. Ancak iki ülke hala birbiriyle örtüşen bölgesel kaygılara sahip. Ortak değerler meselesi ise daha karmaşık: iki ülke de demokrasiye, özellikle de liberal demokrasiye bağlılıklarını sürdürüyor mu? İsrail bu kimlikten uzaklaşıyor ve ABD de Kasım ayında kendi yoluna karar verecek.
Özellikle İsrail'de devam eden savaş ve çalkantılar göz önüne alındığında, her iki ülkenin de nereye gideceği konusunda pek çok şey bilinmiyor. Ancak ABD ve İsrail'in temel değerleri daha da ayrışırsa, her iki ülkenin yeni nesil liderleri artık birbirlerini akraba olarak görmeyebilir. Bu durumda, ortak stratejik çıkarlar iki ülkenin müttefik olarak kalmasını sağlayabilir ancak geçmişte sahip oldukları “özel ilişki” sona erebilir.
***
Çeviri: YDH