YDH- İspanyol insan hakları savunucusu Daniel Lobato, el-Meyadin'de ''Israel never had the right to exist'' başlığıyla yayınlanan makalesinde, İsrail rejiminin meşruiyetine karşı çıkıyor ve Filistin'i sömürgeleştirmeyi sürdürmek için kullandığı yanlış aksiyomları ve propagandayı eleştiriyor.
***
Devletler doğuştan gelen bir var olma hakkına sahip değildir. Avusturya-Macaristan İmparatorluğu, Senegambiya, Çekoslovakya ve hatta bugünkü İspanya Krallığı bile doğuştan var olma hakkına sahip olduklarını iddia edemezler.
Devletlerin varlığı, belirli bir toprak parçasında yaşayanların varsayılan mutabakatına bağlı olarak ortaya çıkan istikrarsız kırılganlıkta bir durumdur. Bununla birlikte, dış güçler tarafından zorla dayatılan siyasi oluşumlar söz konusu olduğunda, nihai ölümlerine kadar varlıklarına meydan okumak zorunlu hale gelir.
Bu durum Manchukuo ve Vichy rejimi gibi çatışma dönemlerinde kurulan kukla rejimlerin yanı sıra Rodezya, Cochinchina, Bechuanaland, apartheid altındaki Güney Afrika ve hatta “İsrail” gibi yerli halklara karşı yerleşimcilerin istilası yoluyla oluşturulan oluşumlar için de geçerlidir.
İsrail'in var olma hakkı olmadığını duyunca dehşete kapılacak olanlar var. İsrail'in Filistin'deki sömürgesini sürdürebilmek için Batı'nın onlarca yıllık yanlış aksiyomları ve propagandası altına girmişlerdi ne de olsa. Ancak İsrail, Filistin'deki varlığını Batı propagandası üzerine inşa etti.
Başlangıçta, İsrail'in ortadan kaldırılmasını destekleyenlerin, son birkaç on yıldır Filistin'de yerleşmiş olan Yahudi nüfusuna karşı potansiyel bir soykırımı destekledikleri varsayılıyor. Kuşkusuz, Batılı güçler sömürgelerini sürdürmek için yerli misilleme kavramını sürekli olarak bir propaganda aracı olarak kullandılar.
El konulan toprakların yerli halka geri verilmesi eylemi, günümüz Güney Afrika'sında önceki beyaz yerleşimcilere karşı bir soykırım yaşandığı yanılgısını sürdürdü.
Benzer şekilde Rodezya da kamuoyunu manipüle etmek ve baskıcı sömürgeci apartheid rejimine destek toplamak için yerleşimci kadınların cinselleştirilmiş tasvirlerini kullandı.
İsrail, kadın yerleşimcileri TikTok'ta askeri kıyafetler içinde koreografili danslarla sergileyerek stratejik bir araç olarak kullanma konusunda benzersiz değildir.
Benzer şekilde, gettodaki ayaklanmaları sırasında yerli halk tarafından işlenen yaygın tecavüz vakalarını çevreleyen ayrıntılı bir anlatının yaratılması da orijinal bir kavram değildir.
İsrail pasaportuna sahip olmalarına rağmen yasal ayrımcılığa maruz kalan %20 oranındaki Filistinliyi göz ardı ederek sömürge rejimlerini aktif olarak destekledikleri için tüm İsraillilerin yerleşimci olarak kabul edilebileceğini kabul etmek çok önemlidir.
Bu ideolojiye karşı çıkan az sayıda gerçek anti-Siyonist İsraillinin de bulunduğunu belirtmek gerekir.
ABD ve Avrupa'nın “Nehirden denize özgür Filistin” sloganını yasaklama çabaları, 40 yıl önce “Atlantik'ten Hint Okyanusu'na özgür Güney Afrika” sloganını yasaklamaya kalkışmaları kadar saçma ve beyhudedir.
Filistin'in sömürgeci ideolojisi Siyonizm, iki sömürgeci özneyi; yerleşimci bireyleri ve siyasi örgütü, rejimin tasfiyesinin halkın yok edilmesini içerdiği fikrini ekmek için birleştirir. Ayrıca bunu aşağıdaki safsatayla da ilişkilendiriyor.
İkinci daha ince yanlış ilke ise “İsrail'in” var olma hakkını inkar edenlerin aynı zamanda Almanlar tarafından Yahudilere karşı işlenen soykırımı, Holokost'u da inkar etmeleridir. Günümüz Siyonist propagandasında (yüz yıl önceki duruşundan farklı olarak) Filistin'de koloni kurulması, Almanya'nın Yahudileri yok etmesinin bir sonucu olarak gösteriliyor.
Dahası, Siyonizm kendisini tek kurban olarak konumlandırarak, Almanların çok daha fazla sayıda katlettiği Rus ve Belarus Slavları gibi milyonlarca diğer kurbanı ve Çingeneler gibi diğer sosyal grupları gölgede bırakmaya çalışıyor.
Bu nedenle, hem Yahudi soykırımı gerçeğini hem de İsrail'in “sözde var olma hakkını” birleşik bir kavram olarak kabul etmek zorunda kalıyoruz ve ikincisini inkar etmenin birincisini inkar etmekle eşdeğer olduğu ima ediliyor.
Buna ek olarak, “İsrail ”in parçalanmasını desteklemek, üstünlükçü yerleşimciler olarak kimliklerini ortadan kaldırmaya yönelik bir çağrıdan ziyade Yahudi halkını öldürme arzusu olarak tasvir ediliyor.
Filistin'deki İsrailli yerleşimcilerin Holokost'u kendi rejimlerinin varlık nedeni ile ilişkilendirerek yaptıkları şey ne orijinal ne de tarihte yenidir.
Avrupa'da yaşananlar bir yana, zulüm gören Yahudiler ya da Kalvinistler Filistin'e ya da Güney Afrika'ya, her iki durumda da Tanrı'nın seçilmişleri olduklarını iddia eden, şiddet yanlısı silahlı yerleşimciler olarak geldiler.
Boer/Afrikaner yerleşimciler, Avrupa'daki Kalvinistlerin katliamlarını kendi mücadeleleriyle ve Güney Afrika'da yerli Afrikalılara karşı yürüttükleri sömürgeciliğin varlık nedeniyle ilişkilendirmişlerdir.
Batı 35 yıl önce Pretoria rejimini yıktığında, hiç kimse Güney Afrika apartheid rejimini birkaç yüzyıl önce Avrupa'da Kalvinistlere yönelik katliamlar nedeniyle savunmayı ya da Mandela'nın Kalvinistleri yok etmeye çalıştığını iddia etmeyi düşünmezdi.
Avrupa'da yaşananlar bir yana, zulüm gören Yahudiler ya da Kalvinistler Filistin'e ya da Güney Afrika'ya, her iki durumda da Tanrı'nın seçilmişleri olduklarını iddia eden, şiddet yanlısı silahlı yerleşimciler olarak geldiler.
20. yüzyılın 60'lı ve 70'li yıllarında olduğu gibi, sömürgeleştirmenin şiddet içeren bir süreç olduğu gerçeğiyle karşı karşıyayız ve yerleşimcilerin savundukları din ne olursa olsun, sömürgecilikten kurtulma da şiddet içeren bir süreçtir.
Batı propagandasının yaygınlaştırılması, Alman faşizminin işlediği vahşetin suçunu küresel ölçeğe taşıyarak evrensel bir suçluluk duygusu yaratmayı başardı.
Sonuç olarak, Hindistan, Bolivya ve Kenya gibi ülkelerdeki insanlar, Avrupalıların kendi halklarına uyguladığı acımasız sömürgeci soykırımlara kıyasla Holokost'a karşı daha güçlü bir duygusal tepki sergiliyor.
Almanya ve diğer Yahudi düşmanı Avrupa ülkeleri, bu suçluluk duygusunu dünya çapında yayarak, Yahudi nüfusun katledilmesinin sorumluluğundan kendilerini etkin bir şekilde kurtarmışlardır.
Holokost'un Siyonlaştırılması süreci, suçluluk duygusunun aktarılmasıyla birleştiğinde, Dünya Holokost Müzesi'nin (Yad Vashem) soykırımdan sorumlu olan Almanya yerine Filistin'de kurulması yönündeki tuhaf kararı açıklıyor.
Dahası, müzenin Filistinlileri Nazi işbirlikçisi olarak tasvir etmesi, yerli halkların soykırım eğilimleriyle ilişkilendirilmesini sürdürmeye hizmet ediyor.
Buna ek olarak, ABD'de yakın zamanda kabul edilen yasa, Filistinlileri sırf Filistin'in yerli halkı oldukları için etkin bir şekilde “antisemit” olarak tanımlıyor.
ABD ve Avrupa'nın “Nehirden denize özgür Filistin” sloganını yasaklama çabaları, 40 yıl önce “Atlantik'ten Hint Okyanusu'na özgür Güney Afrika” sloganını yasaklamaya kalkışmaları kadar saçma ve beyhudedir.
Tüm bunlar, bölgesel hakimiyet için bir kale oluştururken, Alman ve Avrupalıların Yahudi halkına karşı işlediği suçların yükünü Filistinlilerin taşımasını sağlama girişiminin bir parçasıdır.
Nihayetinde propaganda tarihle birlikte kolayca eriyip gider. Elbette Filistin'de İsrail kolonisinin inşası İkinci Dünya Savaşı'ndaki Alman suçlarından öncesine dayanıyor.
İngiltere 1920'de Filistin'i askeri olarak işgal etti ve Batılıların petrol bölgesine ve Süveyş Kanalı'na hakim olmalarına yardımcı olacak bir “devlet” kurma kararıyla Yahudi yerleşimcileri kitleler halinde getirmeye başladı.
İngilizler, 1936'da Siyonist kolonizasyona karşı ilk büyük isyanlarını gerçekleştiren yerli Filistinlilerin tüm projeyi tehlikeye attığını gördüklerinde, 1937'de bölgenin ilk bölünme haritalarını hazırladılar. “İki devlet” yaratan bölünme kavramı, her zaman sömürgecinin her şeyi kaybedebileceğinin farkına vardığında fethettiklerinin en azından bir kısmını güvence altına almayı amaçlar.
Ayrıca, “İsrail'in” varlığını savunmak için kullanılan, meşruiyet varsayımıyla kaplı başka yanlış aksiyomlar da vardır.
Bir yandan, Yahudi dinine mensup insanların kendi “devletlerini” kurmak için sözde kendi kaderlerini tayin hakkı, tüm gezegendeki Hıristiyan halkların Çin'in iki katı nüfusa sahip üstünlükçü bir devlet kurmak için kendi kaderlerini tayin hakkını kullanmaları ve hepsinin Filistin'i işgal etmesi kadar gerçeküstüdür, çünkü orası İsa'nın ve ilk Hıristiyanların beşiğidir.
Bu Siyonist mantığa göre 1,5 milyar Müslüman da Mekke ve Medine çevresinde yaşamalıdır.
Her halükarda, aynı dini, siyasi veya cinsel yönelime sahip farklı ülkelerden farklı insanların kendi kaderlerini tayin etme hakkına sahip olduğu kabul edilirse, bu asla Filistin gibi yerli halkların aleyhine kullanılamaz.
İsrail kolonisinin sponsorları olan ABD ve Avrupa, gerçek olarak dayatılan bu safsata karşısında, yerli Filistinlilerin kendi topraklarında kendi kaderlerini tayin etme haklarını inkar etmişlerdir ki bu, sözde İngiliz birliklerinin yüz yıl önce Filistin'i işgal etme misyonuydu.
Öte yandan, Filistin'in bölünmesi dayatmasıyla “İsrail”in varlığını savunmak için sahte bir meşruiyet söz konusudur. 29 Kasım 1947'de, çoğu Avrupalı güçlere tabi olan 57 ülkeden oluşan küçük bir BM (bugün BM neredeyse 200 ülkeden oluşuyor), Filistin'de yaşayanlara danışmadan Filistin'in bölünmesini tavsiye etmeye karar verdi.
Genel Kurul, sadece BM Şartına uymadığı için değil, aynı zamanda bölgenin yerli nüfusunun çoğunluğunun rızasına sahip olmadığı ve sadece azınlıktaki Avrupalı yerleşimcilerin rızasına sahip olduğu için, bölmeye hakkı olmayan bir şeyi bölmeyi tavsiye etti.
Günümüzde insan ilişkilerinin düzenlenmesinde ve yasalarda, sözleşmelerde, evliliklerde, ticarette ve cinsel ilişkilerde, meşru ve gayrimeşru olanın ayırt edilmesinde irade ve rıza ilkelerinin merkeze alınmaya çalışıldığı düşünüldüğünde bu durum şaşırtıcıdır.
Küçücük ve sömürgeci BM, 1919'da “Filistin'de ülke sakinlerinin isteklerine danışmayı önermiyoruz, çünkü Siyonizm, yanlış ya da doğru, Arap sakinlerinin isteklerinden daha önemlidir” diyen Filistin'in sömürgeleştirilmesinin destekçisi Arthur Balfour'un önermelerini harfiyen uyguladı. Filistinliler tıpkı bugün susturuldukları gibi susturuldular, hiçbir şey değişmedi.
Ancak ne olursa olsun “İsrail” başarısız bir sömürge projesidir.
Nihayetinde, bölünme sahtekarlığı yirmi yıl sonra ortadan kalktı. 1967'den bu yana İsrail rejimi, Ürdün Nehri'nden Akdeniz'e kadar uzanan Filistin topraklarının tamamında tek yönetim otoritesidir. Bu rejim, Filistinliler ve İsrailli yerleşimciler de dahil olmak üzere tüm sakinlerin yaşamlarını, konumlarına ve kimliklerine bağlı olarak değişen yasalar ve eylemlerle yönetiyor.
Yerleşimcilere bir pay garanti etmek için bölgenin bölünmesiyle işlenen gayrimeşru hususlar hikayenin ilk bölümünü oluşturuyor. İkinci bölüm ise tüm Filistin topraklarının sömürgeleştirilmesidir ve ikinci bölüme geçmeden hayali “iki devlet”in sadece ilk bölümünü yeniden okuyarak gerçekliği açıklamak ya da çözüm bulmak mümkün değildir.
Batı ve “İsrail”, Filistinli liderleri bile 1993 Oslo Anlaşmalarında bölünme sahtekarlığını kabul etmeleri ve “İsrail”in varlığını onaylamaları için ikna etmeyi başardı.
Ancak ne olursa olsun “İsrail” başarısız bir sömürge projesidir. Eğer BM güvenilirliğini yeniden kazanmak istiyorsa 181 sayılı kararı yürürlükten kaldırmalıdır. Bu yeni bir şey değil, zira “İsrail”i korumak için 1991 yılında Siyonizmi kınayan bir kararı zaten iptal etmişti.
Ardından 1970'lerde hem Güney Afrika'yı hem de “İsrail”i kınayan Apartheid'a Karşı Özel Komite'yi yeniden faaliyete geçirmelidir. Antonio Guterres bunun yerine, Batılı güçler tarafından öngörülen “iki devlet” sömürgeci retoriğine bağlı kalarak, Filistin'deki kalelerinin hayatta kalmasını ve uysal Arap rejimlerinin desteğini güvence altına almak için bu kavramı yem olarak sallamayı amaçlayan bir senaryoyu sürdürüyor.
Yukarıda bahsi geçen vahşet yetmezmiş gibi bir de bu acı gerçekle karşı karşıyayız.
Sadece birkaç ay içinde yüz binden fazla Filistinlinin öldürülmesi, gömülmesi ve yaralanması (nüfusun %5'i), Almanya'nın İkinci Dünya Savaşı sırasında Doğu Cephesi'nde gerçekleştirdiği imha oranından daha yüksek bir orandır.
ABD ve Avrupa'nın İsrail bayrağı altında dörtten fazla Hiroşima atom bombası atması, açlık ve hastalık yoluyla yaygın sadist işkence, Batılı hükümetlerin son sömürgelerini sürdürmek için ne kadar istekli olduklarını gösteriyor. Bu koloni, canlı olarak yayınlanmayan 500 yıllık sömürgeci vahşetin sonsözü olarak hizmet ediyor.
İsrail'in ortadan kalkmasını açıkça talep etmekten kaçındıkları her dakika, bu sömürgenin suçlarına ortak olmalarının bir başka dakikasıdır.
Bu vahşet karşısında çok sayıda entelektüel, gazeteci ve Avrupa'daki başlıca sol partiler ve sendikalar “İsrail'in” sahte var olma hakkını kabul etmeye devam etmektedir.
Soykırım yaşanırken bile kurumsal sol, İsrail rejiminin lağvedilmesini talep etmekte tereddüt ediyor. Guterres gibi onlar da sömürgeci ve Siyonist “iki devletli” mantrasını tekrarlayarak “İsrail ”i suçlarından aklıyorlar.
Dikkatimizi, Batı Şeria'nın Bantustan'larından ve Gazze'nin harap olmuş enklavından oluşan sapkın bir Filistin devletini tanıma yanılsamasına yönlendiriyorlar. Onların fantezisine göre bu Vichy rejimi, Batı tarafından atanan Filistinli Mareşal Pétain ile birlikte “İsrail” ile mutlu bir şekilde bir arada var olacaktır.
Gerçek şu ki, İsrail'in ortadan kalkmasını açıkça talep etmekten kaçındıkları her dakika, bu sömürgenin suçlarına ortak olmalarının bir başka dakikasıdır.
Tarihsel olarak, ulusal kurtuluşları için savaşan insanlar, sömürgeci ülkelerdeki sol partilerin görüş ve değer yargılarıyla ilgilenmemişlerdir. Yerli halklar, böylesi kuşaklar boyu sürecek bir mücadelenin getireceği acı ve maliyeti ölçmeden, uygun gördükleri şekilde savaşmışlardır.
Filistinliler, direnişleri ve çektikleri acılarla BM'nin Filistin'le ilgili tüm kararlarını geçersiz kılacaktır. Dekolonizasyonları gerçekleşecek ve gayri meşrulukların tersine çevrilmesi sağlanacaktır. Batı'da bizlerin 500 yıllık sömürgecilikle sürdürdüğümüz şiddeti sona erdirmenin tek yolu budur.
***
Çeviri: YDH