Yazar, el-Meyadin'de, ırkçılığın sermayeye içkin olduğunu, ABD ve İsrail siyasetini de doğası gereği ırkçı kıldığını savunurken sermayeyle dahası yapılarıyla mücadele etmek için, toplumsal refah yerine kâra öncelik veren emperyalizmin askeri-ideolojik temellerini hedef alan kolektif bir çaba gösterilmesi gerektiğini vurguluyor.
YDH- El-Meyadin'de yayımlanan makalenin yazarı Janna Kadri, eleştirel teoriyi, sermaye-emek ilişkisinin gerçek anlamda bir Kuzey-Güney ilişkisi olduğu emperyalizm meselesinden kaçmakla eleştiriyor, İsrail'in içerideki anti-Siyonist güçler nedeniyle değil, daha ziyade küresel devrimci hareketlerin bir sonucu olarak ortadan kalkacağı fikrini vurguluyor, Zio-emperyalizme ve sermaye tarafından inşa edilen sistem yanlısı kimliklere karşı bir mücadele ihtiyacını bildiriyor.
Son zamanlarda pek çok kişi Siyonizm'in sonunun başlangıcından bahsetti, bu neredeyse kesin olan bir tahmin. Böyle bir yorum, Mark Twain'in ölüm haberinin çok abartıldığı yönündeki esprisiyle yan yana getirilebilir ancak hikayede boş bir mübalağadan daha fazlası var. Aşırı kirlilik, sosyal nedenli erken ölüm ve onarılamayacak kadar ısınmak üzere olan bir gezegenle birlikte, tüm toplumların sürünerek ölmesi artık bir abartı değil.
Elbette küresel toplum, insanın insanla ve insanın doğayla ilişkisini yeniden düzenleme görevini üstlenmedikçe, ki bu ancak küresel müştereklerin restorasyonu ve/veya aynı ölçüde özel mülkiyetin ortadan kaldırılması anlamına gelebilir, süreç geri döndürülemez.
'Uzun vadede hepimiz ölüyüz'ün 'uzun vadesi'nin altında kaldık. Toplumun yeniden üretimini yöneten toplumsal ilişki olan sermaye, kâr elde etmek için savaş, kemer sıkma ve kirlilik yoluyla toplumu yeniden üretmektedir. Sermayeye ve onun Batılı oluşumlarda somutlaşan yapılarına karşı mücadele etmek, toplumu tıpkı sermaye gibi emeğinin meyvesinden dışladığı için sermaye ile eşanlamlı olan özel mülkiyetin ortadan kaldırılması için mücadele etmektir.
Dünyanın dört bir yanından işçi sınıfları, sürünen felakete son vermek için kaynaklarını bir araya getirerek emperyalizmin askeri ve ideolojik yapılarını, sermayenin her türlü maliyetle kâr elde etme arzusunu hayata geçiren toplumsal yapıları mümkün olan her yolla hedef almalıdır.
Gelgelelim sermaye, çalışan sınıfları ya da emeği ne kadar bölerse o kadar güç kazanır.Sermaye ilişkisini besleyen en derin bölünme, işçi sınıflarının bazı kesimlerinin, artan karları karşılamak için Güneyli işçi sınıflarının daha yüksek oranlarda yeniden üretilmesini meşrulaştıran şovenist ideolojik akımları benimsemesidir.
Batı aklına uzun süredir hakim olan yerleşimci sömürgeci ideoloji, emeğin bölünmüşlüğünün daha yüksek bir platosudur ve tersine sermayenin gücünü arttırır.
Siyonizm, sömürgeci ve daha sonra emperyalist ideolojinin bir ürünü olan yerleşimci sömürgeci bir ideolojidir.
Dolayısıyla Kuzey yapılarında temsil edilen nihai bir sermaye biçimidir. Sözde aşağı olan yerlileri yerleştirmek ve yok etmek Avrupa düşüncesinin merkezinde yer alır. Liberalizmin filozoflarından John Locke köleliğe son verilmesini savunurken, kendisi de köle sahibiydi çünkü asi barbarların liberal ve demokratik düşünen Batı'ya tehdit oluşturdukları için köleleştirilmeleri gerektiğini düşünüyordu.
Liberalizm, şovenist siyasetin temelini oluşturmaktadır. Bireysel özgürlük maskesi altında gizlenen kölelik mantığı şöyledir: sömürü olmadan kâr elde edilemez ve sömürü, nihai biçimleri 'soykırıma uğrayan' kitlelerinkinden daha üstün olduğu varsayılan bir toplumsal kimlikle meşrulaştırılan yapısal ve doğrudan soykırımlar olan baskıları gerektirir.
Liberalizm tarihsel özneleri ve failliği toplumsal sınıflar ve onların toplumsal örgütlenme biçimleri yerine soyut bireylere indirger. Ortak mülklerinden ve toplumsal ürünlerinden mahrum bırakılan kitlelerin neden bu varlıkları geri almak için mücadele etmesi gerektiğini sormaz, sadece bireyin mülk sahibi olduğu ve devletin mülkiyet haklarını koruması gerektiği fikrinden yola çıkar. Sonuçta, özel mülkiyete dönüşen kârlar, ucuza alınıp pahalıya satıldığı için yükselmez. Bu, muhasebe defterlerinde ve kapitalistlerin uydurduğu zaman diliminde gerçekleşir.
Kârlar artar çünkü Kuzey, Güney'e saldırabilir, onu egemenlikten mahrum bırakabilir ve emeğinin ve kaynaklarının fiyatını çok ucuz seviyelere çekebilir. Daha fazla kâr elde etmek için, burada kesişen bir sınıf oluşumu olarak kullanılan Güney, maliyetlerin düşmesi ve kârların artması için katlanarak boyun eğdirilmelidir. Ucuz fiyatlar, pazarlık edemeyecek kadar yenilmiş insanlar üzerinde ortaya çıkar.
Güney'in üretimsizleştirilmesi, Kuzey'de daha iyi bir yaşam olanaklarına ve belirli referans zamanının bilimsel ilerlemesine göre ölçülmelidir. Sonuçta zaman, ancak ve ancak ölçüm yöntemine birçok çılgınca kısıtlayıcı varsayım dayatılırsa geçmişle karşılaştırılabilecek niteliksel bir toplumsal zamandır.
Bu çerçevede Siyonizm, emperyalizmin ve zenginliğin Kuzey Yarımküre'ye akıtılmasının özüdür. Üçüncü Dünya'daki kitleleri silahsızlandırmayı amaçlayan Üçüncü Dünya içindeki bir güç üssüdür. Birini ya da bir ulusu silahsızlandırmak, onu bir dereceye kadar köleleştirmek demektir. Bu, sermaye için bir varlık koşulu ya da ontolojik bir durumdur: kâr elde etmek için üçüncü dünyayı boyunduruk altına almak ve köleleştirmek, Kuzey Yarımküre'nin kurucu ordularıyla birlikte yeniden üretme biçimidir. Siyonizmin ölmek üzere olduğunu söylemek, emperyalist aşamasındaki kapitalizmin ölmek üzere olduğunu söylemekle aynı şeydir. Bu, Çin'in ve çok kutuplu dünyanın yükselişiyle tanık olduğumuz bir şeydir.
Tayvan ve "İsrail" gibi askeri ileri karakolları olan Batı'nın gücü azalıyor. Gazze'deki umutsuz soykırım önlemi İsrail'in düşüşünü örneklemektedir. Lancet, nüfusun %8'inin yok edildiğini ya da yok edileceğini tahmin ederken, BM verileri Gazze'nin altyapısının yarısından fazlasının harabeye döndüğünü gösteriyor. Uluslararası mahkemelerde "İsrail" aleyhine açılan davalara rağmen, İsrailliler arasında soykırım eylemini benimseme ve sempati duyma yönünde artan bir eğilim var. Bu da gösteriyor ki bu gruplar devrimci potansiyele sahip işçi sınıfları değil, sadece sermayenin somutlaşmış halleridir; tıpkı potansiyelleri Güney'i katletmekte yatan Kuzeyli işçi sınıfları gibi.
İsrail rejiminin kayıplar açısından üstünlüğü elinde tutuyor gibi görünmesine rağmen, Gazze'de şehit edilen insanların çoğunluğu sivillerden oluşuyor. Yine de, direnişin yenilenen yeteneklerini açıkça kabul eden İsrailli uzmanların da gözlemlediği gibi, Direniş hiçbir yorgunluk belirtisi göstermiyor. Filistinli Arapların mücadelesi 1948'den bu yana devam eden bir geri dönüş hakkı mücadelesidir.
Mücadelenin bu şekilde devam etmesi, "İsrail "in 1948'deki bölünme çizgileri üzerinde bile bir devlet olduğu fikrini gayrimeşrulaştırmaktadır. Ne de olsa bir devlet, belirlenmiş bir toprak parçası üzerinde düzeni garanti altına almalıdır ki Filistin'in kurtuluşu için verilen mücadele uluslararası proletaryanın kurtuluş mücadelesiyle aynı döneme denk geldiği için "İsrail" bunu başaramamıştır ve başaramaz da.
"İsrail'in" Gazze'deki hedeflerinin hiçbiri gerçekleşmemiş olsa da, bölgeyi yok etme hedefi hız kesmeden devam etmektedir. Varoluşsal tehditler söz konusu olduğunda, "İsrail "in bölgeye dayattığı savaş nedeniyle bölgedeki kalkınma ve yaşam beklentisi potansiyele göre düşmüştür. Arapların daha iyi bir varoluş ve yaşam yılları için potansiyellerini kaybettiklerini görmek için Araplar ve İsrailliler arasındaki yaşam beklentisi farkına bakmak gerekir. Bu arada, bölgesel normalleşmeye yönelik diplomatik çabalar doğal olarak başarısız oldu ve rejim küresel sahnedeki ahlaki duruşuna ciddi zarar verdi.
Suudi-İsrail normalleşme anlaşması utançtan dolayı askıya alındı, ne daha fazla ne daha az ve daha da önemlisi bölgesel sınıf savaşında gerici Arap rejimleri Siyonizm'in sınıf ortakları olduğu için. Müslüman dünyasındaki her türlü siyasi mücadele, Filistin sorununu odağına alan bir mücadeleye dönüşmektedir, çünkü kitleler gerici sınıfların Siyonist emperyalizmle aynı güç dokusuna sahip olduğunun farkındadır. "İsrail" ile savaşın uzaması ve genişlemesi, "İsrail" ve ABD'nin yenilmez olmadığını gösterirken, iktidardaki gerici rejimlerin gücü imajını paramparça edecek ve halk isyanlarına açık kapı bırakacaktır.
Yine de "İsrail" kaçınılmaz yenilgisini kabullenmeyi reddediyor. Batı, Filistin'in sermayenin ortadan kaldırılmasını talep etmeyen siyasi gruplar tarafından yönetildiği iki devletli bir çözüme bile razı olabilir. Örneğin Filistin Kurtuluş Örgütü'nün mevcut liderliği, Arap dünyasındaki kitleleri devrimci hücreler halinde örgütlenmeye ve İslam başkentlerinde Batı çıkarlarına ve Arap rejimlerine saldırmaya çağırmıyor ki bu da onların tavanının beklentilerin altında olduğunu ve nihai amacı her ikisi için de ortak düşman olabilecek 'pagan' Çin'i yenmek olan Batı için kabul edilebilir olduğunu gösteriyor.
Böylelikle, Çin'e karşı sermaye ilişkisinin diktasına bağlı kalan çeşitli ideolojik/kimliksel tatlardaki kapitalist güçlerin bir araya gelmesi, diyalektik tersine çevirme yoluyla Zio-emperyalizme karşı uzun süreli bir mücadele, sermaye tarafından inşa edilen sistem yanlısı kimlikleri devirmek için sistem karşıtı bilinçle sinerji oluşturmadığı sürece olası bir sonuçtur.
Başlangıçta İmparatorluğun gelişmiş bir kalesi olarak tasarlanan "İsrail", asgari düzeyde öz savunmadan aciz stratejik bir sorumluluk olduğunu kanıtlamıştır. Televizyonlarda yayınlanan vahşeti, Arapların yok edilmesini bir hayatta kalma meselesi olarak talep eden, ancak tükettikleri etin gözlerinin önünde katledildiğini görmek istemeyen Batılı izleyicilere fazla geliyor.
Önceki savaşlarda "İsrail" direnişi bastırmak için psikolojik savaşa başvurma eğilimindeydi, ancak bu korkutma taktikleri artık işe yaramıyor ve bu korku unsuru İsrail tarafına kaymış görünüyor - ve haklı olarak öyle. Yerleşimci sömürgeci bir oluşum olarak "İsrail "in ortadan kalkması tarihsel bir zorunluluktur, çünkü onun varlığı insanlığı geri dönüşü olmayan bir noktaya sürükleyen kapitalizmin varlığıdır.
"İsrail" içindeki anti-Siyonist güçlerin yükselen dalgasıyla buharlaşmayacaktır, bu mümkün değildir çünkü Siyonistlerde cisimleşen sermaye bir intihar eylemiyle kendisine karşı dönemez. Küresel devrimci dalga onu çözülmeye zorladıkça yok olacaktır.
"İsrail "in azgelişmiş bir bölgede ilerici bir güç olduğu gerekçesi bir kimeradan başka bir şey değildir. Şimdiye kadar, misyon civilisatrice tarafından taşınan ilerleme, sermayenin yasaları tarafından çökmeye mahkum bir gezegen olduğunda, soylu vahşinin ortadan kaldırılmasını haklı gösteren incir yaprağı artık Batı medeniyetinin, yani Güney'in yükselişine karşı çıkan sermayenin medeniyetinin barbarlığın ötesinde olduğu gerçeğini gizleyemez.
Bu noktada, "İsrail "in teslim olması ve kalıcı bir ateşkes uygulamayı kabul etmesi, tüm gerici rejimlerin yıpratıcı bir şekilde kaybedilmesiyle eşdeğerdir. "İsrail "in siyasi çalkantıları, Batılı kapitalist sınıflar arasındaki derin bölünmeleri yansıtmaktadır; özellikle de "İsrail "i destekleyen Demokratların, ABD'nin Arap Baharı'ndan bu yana elde ettiği kazanımları devirebilecek bir direnişle savaşmak isteyen Cumhuriyetçilerden stratejik olarak daha akıllı olduğu ABD'de açıkça görülmektedir.
Daha geniş ve uzun vadeli bir savaş, Arap bölgesindeki imparatorluk için kesin bir kayıptır ve emin olun ki kayıplar, imparatorluğun zayıflığını doymak bilmez Batı barbarlığının gazabından kurtulmak için bir fırsat olarak gören tüm gelişmekte olan ülkelere yayılacaktır. Aptal bir Trump rejimi, Güney için derin devletin deneyimli emperyalistlerinden, daha doğrusu kapitalist sınıftan çok daha faydalıdır.
Irkçılık sermayenin doğasında vardır. Dolayısıyla ABD ve İsrail politikaları doğası gereği ırkçıdır. Eleştirel teorisyenler söylemin içeriğinin Filistinlilere yönelik köklü bir nefreti yansıttığını iddia edebilirler, ancak sermaye altında kimliklerin tıpkı metalar gibi fiyatlandırıldığını hatırlamak gerekir. Sonuç olarak, Filistinli ve İsraillilerin hayatlarının tüketimi savaş makinesini besliyor - aynı şekilde. Ancak, bu tür geniş fikirler İsrailliler ve Filistinliler arasındaki sınıfsal farklılıkları gizlemektedir. İsrailliler, Kuzeyli işçi sınıfları gibi, yalnızca sermayenin biçimleri değil, aynı zamanda sermayenin somutlaşmış halleridir.
Güney'i katlederek yeniden üreten sermayenin fiziksel şeklidirler. Yerleşimci ile yerliyi eşitleyen ortak bir faaliyet olamaz ve yerleşimcilerle birlikte yaşanamaz çünkü birincisi ikincisini yutar. Eleştirel teori kötü niyetlidir çünkü sermaye-emek ilişkisinin gerçekten bir Kuzey-Güney ilişkisi olduğu emperyalizm meselesinden kaçmaktadır. Avrupalıların Rusya'ya karşı savaşı desteklemesi ve İsraillilerin yüzde doksanının Arapların soykırımını desteklemesi bir anormallik değildir.
Tıpkı sermaye gibi, bu sınıflar da uzun vadeli karlılık elde etmek için aralıklı ekonomik acılar pahasına da olsa gücü ellerinde tutmaları gerektiğini bilirler. Sermaye gibi onlar da gücü ön planda tutarlar. Araplar ve İsraillilerin barış içinde yaşayabileceği fikri bir saçmalıktan öteye gitmez çünkü bu Siyonizm'in çözülmesiyle son bulması gereken bir çelişkidir.
Çeviri: YDH
