«Ne Trump ne de şer ekseninin herhangi bir lideri sahaya gündemini dayatabilir. Ne pahasına olursa olsun ve ne fedakarlık gerektirirse gerektirsin onların planları hayata geçmeyecektir.»
YDH- El-Meyadin'de yer bulan analizin yazarı Ahmet Abdurrahman, Donald Trump'ın olası ikinci başkanlık dönemini çevreleyen karmaşık jeopolitik manzaraya dikkat çekerek özellikle Orta Doğu ve devam eden İsrail soykırımıyla ilgili olarak geçmişteki eylem ve politikalarının önemli sonuçlarını hatırlatıyor. Gazze ve Lübnan'da devam eden savaşta, ABD'nin ciddi insani krizlere ve yaygın yıkıma yol açan İsrail eylemlerini desteklemedeki önemli rolünü vurgulayan Abdurrahman, geleceğin siyasi anlamda belirsizliğini koruduğunu ifade ediyor. Bölgedeki çatışmaların çözümünün temelde siyasi müzakerelerden ziyade savaş alanındaki gerçekler tarafından şekillendirileceğinin altını çizen analist, emperyal dış desteğe rağmen, ideolojik direnişin kalıcı gücünün nihayetinde bölgedeki güç ve çatışmanın gelecekteki dinamiklerini belirleyeceğini savunuyor.
Donald Trump'ın ABD başkanlık seçimlerinde Cumhuriyetçi aday olarak zaferini ilan etmesinden bu yana, çok çeşitli medya kuruluşları, araştırma kurumları, yazarlar, analistler ve genel kamuoyu Trump'ın olası ikinci döneminin sonuçlarına odaklanmış durumda. Önümüzdeki dönem, Rusya-Ukrayna krizinin önemli bir endişe kaynağı olduğu, hem bölgesel hem de küresel anlamda son derece hassas ve karmaşık koşulların bulunduğu bir zemine oturuyor. Pek çok gözlemci, Trump'ın 2016'daki ilk döneminin, dünyanın en güçlü devletinin başkanı olarak gelecekteki eylemlerini tahmin etmek için net bir çerçeve sağladığına inanıyor.
Trump'ın ilk dönemine, özellikle İran başta olmak üzere Direniş Ekseni'yle ilgili olarak, bazıları dramatik ve öngörülemeyen çok sayıda önemli olay damgasını vurdu. Bunlar arasında İran Devrim Muhafızları Kudüs Gücü Komutanı General Kasım Süleymani'nin Bağdat havaalanı yakınlarında suikasta uğraması ve İran'ın Direniş Ekseni'ndeki çeşitli ülke ve gruplara verdiği desteği azaltmayı amaçlayan maksimum baskı stratejisinin uygulanması yer alıyordu.
Ayrıca İran'ın nükleer programına ilişkin Kapsamlı Ortak Eylem Planı'ndan çekilmesi de bu dönemde önemli bir dönüm noktası olmuştur.
Diğer bölgelerle ilgili olarak Trump, işgal altındaki Suriye'ye ait Golan Tepelerini İsrail'in bir parçası olarak kabul etti, işgal altındaki Filistin'deki ABD büyükelçiliğini Tel Aviv'den Kudüs'e taşıdı ve bazı Arap ülkelerinin İsrail rejimiyle normalleştirilmiş ilişkiler kurmasını savundu.
Ayrıca, Trump ve damadı Jared Kushner tarafından kurgulanan 'yakın İran tehdidi'ne karşı koruma güvencelerinin yanı sıra, sonuçta gerçekleşmeyen askeri yardım kisvesi altında çeşitli Arap ülkelerinden, özellikle de Körfez'dekilerden önemli mali kazanımlara yol açan “İbrahim Anlaşmaları” olarak bilinen şeyi sonuçlandırdı.
Küresel ölçekte Trump'ın ilk döneminde Kuzey Kore'ye önemli bir ziyaret ve Rusya ile sınırlı ilişkilerin geliştirilmesinin yanı sıra “zayıf” Avrupa Birliği ülkelerine ABD'nin sağladığı güvenlik karşılığında mali katkılarını arttırmaları için sürekli baskı uygulandı. Bu durum Japonya, Güney Kore ve Tayvan ile de benzer şekilde gözlemlenmiştir.
Burada Trump'ın yakın zamanda iktidara gelmesinin, özellikle de bazılarının “terörizmin merkez üssü, terörizmin anası” ve önde gelen küresel destekçisi olarak adlandırdığı bu Amerika adlı devletle ilgili sonuçlarını ve etkilerini irdeleyecek değilim.
Ayrıca, Trump'ın hem bölgesel hem de küresel anlamda beklenmedik olaylar ve değişimlerle dolu olacağı öngörülen önümüzdeki dört yıldaki performansını tahmin etmek için bazıları tarafından sunulan çeşitli verileri analiz etmek niyetinde değilim.
Bunun yerine, özellikle İsrail'in Gazze Şeridi'nde on üç ayı aşkın bir süredir devam eden ve on binlerce şehit ve sayısız silahsız Filistinli sivilin yaralanmasıyla sonuçlanan saldırısı göz önüne alındığında, bölgedeki pek çok kişinin aklında olan belirli bir soruyu ele almayı amaçlıyorum.
Bu durum, İslami direnişin eylemleriyle ilgili önemli gelişmelerin yaşandığı Lübnan'daki Siyonist saldırganlık ve çatışmanın bölgenin diğer bölgelerine, özellikle de İran İslam Cumhuriyeti'ne yayılma potansiyeli nedeniyle daha da karmaşık bir hal almaktadır.
Gazze ve Lübnan'da devam etmekte olan çatışmada, ABD'nin bu savaşın sürdürülmesindeki önemli ve kritik rolü son dönemde açıkça görülmüştür. Bu süre zarfında, yerleşimci sömürgeci projenin lideri Benyamin Netanyahu liderliğindeki aşırılık yanlısı bir koalisyon tarafından yönetilen İsrail yönetimi, Uluslararası Adalet Divanı'nın sivillere karşı soykırım olarak sınıflandırdığı çeşitli şiddet ve suç eylemlerine girişmiştir.
Bu durum, yoğun nüfuslu ve kuşatma altındaki Gazze Şeridi'ndeki yaşam koşullarının tamamen yok olmasına ve yaşanmaz hale gelmesine yol açmıştır.
Şu anda benzer bir durum, daha küçük ölçekte de olsa, işgalci güçlerin evleri yıktığı ve bu bölgelerdeki yaşamı her yönüyle yok ettiği güney Lübnan'daki köylerde yaşanıyor.
Bu durum, son altı hafta içinde korkunç bir şiddet tırmanışına sahne olan ve binden fazla Filistinli sivilin ölümüne, on binlerce kişinin açlıktan ölmesine ve Gazze Şehrine doğru zorla göç ettirilmesine yol açan kuzey Gazze'deki durumu yansıtan bir tampon bölge yaratmaya yönelik ısrarlı çabanın bir parçası.
Amerika'nın İsrail'in Gazze ve Lübnan'daki eylemlerine müdahalesi şüphe götürmez bir gerçektir. Amerika Birleşik Devletleri'nin bölgedeki soykırımcı müttefikine sağladığı kapsamlı destek, geçtiğimiz aylarda çatışmaların devam etmesini kolaylaştırdı.
Bu destek, çok sayıda can kaybı, yaralanma ve yaygın yıkım da dahil olmak üzere önemli bir maliyetle sonuçlanmıştır. İsrail rejimine yapılan milyarlarca dolarlık mali yardımın yanı sıra Amerikan silahlarının Nakab, Ürdün, Körfez Ülkeleri ve NATO üyesi ve İsrail ile ekonomik/politik ilişkilerini sürdüren diğer ülkeler gibi yerlerde erişilebilir olması çok önemliydi.
Ayrıca ABD, askeri operasyonlara doğrudan katılımın yanı sıra sürekli siyasi ve hukuki destek de sundu. Amerikan filosunun bölgedeki kayda değer deniz varlığı ve Amerikan güvenlik kurumlarının İsrailli meslektaşlarıyla paylaştığı önemli istihbarat da buna dahildir.
Çeşitli Amerikan medya kuruluşlarının haberler ve raporları da Amerikan paralı askerlerinin ve özel kuvvetlerinin Gazze Şeridi'ndeki belirli operasyonlara, özellikle de Nuseyrat katliamında İsrailli tutukluları kurtarmayı ve direniş liderlerini hedef almayı amaçlayan operasyonlara katıldığını vurgulamıştır.
Bu durum, sürekli olarak sükunet ve krize siyasi bir çözüm bulunması çağrısında bulunan ABD'nin müdahalesi ve desteği olmasaydı ortaya çıkmazdı. Buna Dışişleri Bakanı Antony Blinken, Ulusal Güvenlik Danışmanı ve Savunma Bakanı da dahil olmak üzere kilit yetkililerin ziyaretleri eşlik etti.
Bu diplomatik girişimlere rağmen ABD, İsrail'e önemli ölçüde destek sağlamaya devam ederek, ahlaki pusulasını kaybetmiş gibi görünen bir dünyada rahatsız edici bir şekilde normalleşen şiddet ve zulmün devam etmesine olanak tanıdı.
Bölgedeki çatışmanın geleceğine gelince, bir sonraki ABD yönetiminin tutumu ve yaklaşımı konusunda, özellikle de başında Donald Trump gibi istikrarsız bir figür varken, ciddi endişeler var.
Trump ve yönetiminin tipik dengesiz davranışlarının yol açtığı öngörülemeyen çatışma seviyelerine tırmanma potansiyeli ile durum belirsizliklerle dolu görünüyor. Alternatif olarak, eski angajman stratejilerine geri dönülebilecek olsa da, devam eden gelişmeler ve bunların ortaya çıkan olaylar üzerindeki potansiyel etkileri nedeniyle ayrıntıları belirsizliğini koruyan bir çözüme doğru ilerleme olabilir.
Amerika'nın beklenen tutumu ve Biden'ın yönetiminin geri kalanında bölgedeki direniş güçlerinden taviz koparmak için korku aşılamayı amaçlayan çeşitli söylentilerin ötesinde kesin olarak iddia edebileceğimiz şey, gelecekteki yönün sahadaki gelişmeler tarafından belirleneceğidir.
Bu öncelikle savaş alanına atıfta bulunurken, aynı zamanda siyasi alana inançla dahil olmanın gerekliliğini de vurgulamaktadır. Tarihsel olarak tüm çatışma ve krizler, ölçekleri ve sonuçları ne olursa olsun, konferanslar, toplantılar ya da tartışmalardan ziyade somut eylemlerle çözülmüştür.
Herhangi bir tarafa atfedilen başarılar, bu tür planlar zaman zaman bir çözümün daha geniş bağlamını etkilese bile, kişisel gündemler için istismar edilen siyasi manevralardan kaynaklanmamıştır.
Nihayetinde, şartları belirleyen savaş alanının gerçekleridir; geçmişteki çatışmaların sonuçları, imzalanan anlaşmalara açıkça yansımış, ilgili tarafların zaferlerini ve yenilgilerini göstermiş ve yüzyıllar boyunca sürebilecek yankılar bırakmıştır.
Hem Birinci hem de İkinci Dünya Savaşlarında, kazanan güçler barış şartlarını dikte etmiş ve mağlup uluslara daha iyi koşullar için müzakere etme şansı bırakmamıştır. Bunun yerine, küresel manzarayı yeniden şekillendiren siyasi kazanımları güvence altına almak için her çatışmadan yararlandılar.
Bu model, ölçeklerine bakılmaksızın tüm çatışmalarda tutarlı olmuştur. Bazı savaşlar ulusların ve imparatorlukların parçalanmasıyla sonuçlanırken, diğerleri milyonlarca bireyi derinden etkileyen önemli demografik değişimlere neden olmuştur.
Bölgesel düzeyde bu senaryo, 1948 çatışmasının ardından Siyonist varlığın Arap uluslarına kendi şartlarını dayatmayı başardığı ve 1967 gerilemesinden sonra da kendini tekrarlayan bir model olarak dünyanın çeşitli yerlerinde yaşanan olaylara benzer şekilde ortaya çıktı.
Sonuç olarak, İsrail kendisini bölgede uygulayıcı olarak konumlandırdı ve her türlü muhalefeti veya eleştiriyi susturmak için hatırı sayılır gücünü kullandı. Bu durum, kırk buçuk yıldan fazla süren uzun bir mutlak hakimiyet dönemine yol açtı.
Ancak bu hakimiyet, yerleşimci projeye karşı yeni rakiplerin ortaya çıkmasıyla zaman içinde azalmaya başladı. Özellikle Filistin ve Lübnan'daki direniş grupları, Siyonist projenin gerilemesine inkar edilemez bir şekilde katkıda bulunan ve bu haydut rejimin üzerine kurulduğu ulusal güvenlik söylemini zayıflatan bir dizi zafer elde etti.
Bu değişim onu Gazze Şeridi ve Güney Lübnan gibi zorla işgal ettiği topraklardan çekilmeye zorladı ve bu varlığın yenilgiye ve çöküşe karşı savunmasız olduğuna dair önemli bir algı yarattı.
Büyük küresel güçlerden aldığı önemli desteğe rağmen, bu destek kararlı bir ideolojik direnişle karşılaştığında ona süresiz bir dokunulmazlık sağlamıyor.
Bölgemizde gelişen olaylar ışığında, özellikle de Donald Trump'ın ABD'de iktidara gelmesiyle birlikte, Siyonist varlığa verdiği güçlü desteği göz önünde bulundurmak önemlidir. Netanyahu, Trump'ın iktidara gelmesinde önemli bir rol oynamış ve Kamala Harris karşısında kesin bir zafer kazanmış gibi görünen Trump'ı ilk tebrik eden kişi olmuştur.
Biden ve Harris'in liderliğindeki mevcut yönetim, başkanlık koltuğunda oturmalarını haklı çıkaramamakla kalmadı, aynı zamanda ulusumuz için hem eski hem de modern bağlamda en zorlu dönemlerden birine başkanlık etti.
Trump'ınki de dahil olmak üzere daha önceki hiçbir ABD yönetimi, Biden ve Harris'in Filistinli sivillere karşı bir dizi suç ve zulme olanak tanıyan Siyonist projeye verdiği destek düzeyine ulaşamamıştır.
Beklenen gelişmeler ışığında, Trump'ın liderliği altında ABD'nin İsrail'e son aylarda verdiğinden daha fazla destek vermesinin olası olmadığını iddia ediyorum. Atılacak adımlar öncelikle İsrail'in bölgesel ve küresel rakipleri üzerindeki hakimiyetini sürdürmesine hizmet edecektir.
Tarihsel olarak ABD, devam eden çatışmanın çözümünü kolaylaştırmada ya da bölgenin çalkantılı bölgelerinde barışı yeniden tesis etmede güvenilir bir ortak olmamıştır. Amerika, liderliği ne olursa olsun, İsrail rejiminin taraflı bir destekçisi olarak hareket etmeye devam edecek, askeri ve mali kaynaklarını Gazze ve Lübnan'da devam eden şiddeti sürdürmeye kanalize edecektir.
Bu nedenle, Trump ve çoğunluğu Yahudi olan danışmanlarının gerçekçi olmayan beklentileri ya da sürprizleri tarafından yanıltılmamak için, bölgede çözüme giden yolun yalnızca sahadaki gerçekler tarafından belirleneceğini kabul etmek çok önemlidir.
Hizbullah'ın yeni Genel Sekreteri Şeyh Naim Kasım'ın vurguladığı ve merhum Genel Sekreter Şehit Seyyid Hasan Nasrullah ile işgal güçlerine cesurca karşı koyan merhum lider Yahya Sinvar tarafından da yinelendiği üzere, sonucu nihai olarak savaş alanı belirleyecektir.
İran, Suriye, Lübnan, Yemen, Irak ve Gazze'deki direniş savaşçıları ve mücahitler, sahanın belirleyici güce sahip olduğunu ve galip tarafa şartları dayatma ve hedeflerine ulaşma imkanı verdiğini her gün bir kez daha teyit etmektedir.
Sahadaki işgalci varlık, hasımlarına kıyasla uzaktan savaş imkanları ve maddi kaynakları bakımından açık bir üstünlük sergilemekte ve bu da görünüşe göre daha önce benzeri görülmemiş suçlar ve zulümler işlemesine olanak sağlamaktadır.
Bununla birlikte, İsrail henüz kayda değer bir başarı elde edemedi veya gelecekteki müzakereler için herhangi bir kaldıraç sağlayamadı. Bu durum, İsrail'in hedeflerine uygun anlaşmalar yapmak için eylemlerinden ve şiddetinden yararlanmaya çalıştığı, ancak tekrarlanan başarısızlıklar ve hayal kırıklıklarıyla karşılaştığı son birkaç ayda açıkça ortaya çıktı.
Proje varlığın yenilgisine karşılık, Direniş Ekseni'ndeki uluslar ve gruplar, özellikle liderlerinin öldürülmesi ve toplulukları ile destekçilerine yönelik saldırıların yarattığı zorlukların üstesinden geldikten sonra daha birlik içinde. Özellikle Lübnan ile kuzey cephesinde inisiyatifi yeniden ele geçirdiler.
Gazze Şeridi'ne gelince, Filistin direnişi ve halkı bu uzun süre boyunca sağlam durmayı başardı ve şu anda Cibaliya, Beyt Lahiya ve çevrelerinde olduğu gibi savaş alanında olsun, Filistin halkının işgalin kendilerini yerinden etme ve öldürme planlarına karşı en güzel örnekleri oluşturduğu kararlılık ve azim alanında olsun, daha fazla başarı elde etmeye devam ediyorlar.
Sahada, Trump ve çevresinin pozisyonu ne olursa olsun, sadece direniş ve halkı üstün gelecektir.
Ne Trump ne de şer ekseninin herhangi bir lideri sahaya gündemini dayatabilir. Ne pahasına olursa olsun ve ne fedakarlık gerektirirse gerektirsin onların planları hayata geçmeyecektir.
Çeviri: YDH
